15.11.11

:: ไว้อาลัยสตีฟ จอบส์ ::


เมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ ผู้เขียนได้บังเอิญเจอภาพ ๆ หนึ่งในเว็บไซต์หนึ่งของสำนักข่าวจีนในรูปเป็นชายคนนึง สวมชุดคลุมสีดำ ร่างกายผ่ายผอม จวนเจียนจะยืนด้วยตัวเองไม่ไหว จึงต้องมีคนยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อช่วยประคองร่างอันไร้เรี่ยวแรงเต็มที สภาพร่างกายซูบโทรมลงมากจากการต่อสู้โรคร้ายมะเร็งตับอ่อนเรื้อรังมานานปี จนในที่สุดชายผู้นั้นจบชีวิตลงอย่างสงบด้วยวัย 56 ปี ปิดตำนานสตีฟ จอบส์แห่งแอปเปิ้ลของวงการไอทีไปอีกหนึ่งราย ในวันที่ 5 ตุลาคม 2554 ซึ่งบรรดาผู้คนทั่วโลกต่างไว้อาลัยแก่การจากไปของเขา (นั่นหมายความว่าผู้เขียนรู้ช้ากว่าคนอื่น ๆ แน่ เพราะเพิ่งทราบข่าวหลังการจากไปแล้วประมาณ 4 วัน) จึงรู้สึกตกใจบ้างเล็กน้อย โดยส่วนตัวผู้เขียนไม่ได้รู้จักสตีฟ จอบส์เป็นการส่วนตัวแต่อย่างใด หากแต่ได้มีโอกาสฟังสุนทรพจน์ของท่านผู้นี้ที่ได้กล่าวในพิธีจบการศึกษามหาวิทยาัลัยสแตนฟอร์ด ปี 2005 จึงทำให้ได้รับรู้ความคิด หลักคิด ช่วงสุดท้ายของท่านบ้าง ซึ่งสตีฟ จอบส์ได้กล่าวประโยคสั้น ๆ อย่างน่าสนใจก่อนจบว่า “จงหิวโหย จงโง่เขลาอยู่เสมอ” ไว้ให้คนรุ่นต่อไปขบคิด ไม่หยุดยั้งที่จะสร้างสรรค์นวัตกรรมใหม่ ๆ ให้เกิดขึ้นมาอีก

     แต่แล้วการจากไปของชายคนนี้ กลับได้ทิ้งอะไรไว้มากมายให้ได้จดจำกล่าวขวัญกัน บ้างถึงกับนิยามประโยคนี้ขึ้นมาว่า 

มีแอปเปิ้ลอยู่ 3 ลูก ที่เปลี่ยนโลก
ลูกแรก คือ แอปเปิ้ลที่อดัมกับอีฟแอบกินเข้าไป
ลูกที่สอง คือ แอปเปิ้ลที่หล่นใส่ นิวตัน 
ลูกสุดท้าย คือ แอปเปิ้ลที่สร้างสรรค์ขึ้นมาโดย สตีฟ จอบส์

   นั่นเป็นเพียงกลุ่มคน กลุ่มหนึ่งที่ได้รับผลประโยชน์จากนวัตกรรมที่ได้เกิดขึ้นจากความคิดของสตีฟ จอบส์ต่างหาก ลองมองไปยังกลุ่มที่ไม่ได้เข้าถึงเทคโนโลยี หรือไม่สามารถที่จะนำไอพอด ไอแพด ไอโฟน ทั้งหลายไปใช้ในชีวิตได้ ย่อมจะไม่ได้มีส่วนสร้างประโยชน์และมีความสำคัญใด ๆ เลยต่อชีวิตพวกเขาเหล่านั้น ทุก ๆ วันยังเป็นทุก ๆ วันเช่นเดิม  แต่ก็เป็นเพียงความไม่เอื้ออำนวยของเขาเหล่านั้นเอง จะบอกว่าเทคโนโลยีก็ต้องใช้กับผู้ที่สนใจในนวัตกรรม ความก้าวหน้าล้ำสมัยอย่างนั้นใช่มั้ย ! หรืออีกนัยหนึ่งคือ เทคโนโลยีจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อมีผู้นำไปใช้อย่างเกิดประโยชน์ (ต่อใครล่ะ  ? ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกหรืิอ!)

No comments:

Post a Comment