:: ไดอารี่นี้สอนตัวเอง ::

 

ความเข้าใจอย่างหนึ่งในหลาย ๆ วันนี้ 

ย้ำเตือนให้หวนนึกถึงความสำคัญของหลาย ๆ สิ่งที่ผ่านเข้ามา 

แล้วผ่านไป ฝากไว้แต่รอยเลือนแห่งความทรงจำฝังใจ 

ทั้งจากคนรอบข้าง เพื่อนพ้อง พี่น้องร่วมสายเลือด

รวมถึงบุคคลที่ได้จากไปแล้ว 

ซึ่งเหล่านี้ล้วนสร้างภาพพิมพ์ประทับอยู่ในใจมิรู้ลืม 

ต่างต้องพลัดพราก ลาจากกันไปตามวาระและหน้าที่ของแต่ละคน

 แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้อยู่เสมอ 

เสมือนว่าบุคคลเหล่านั้นไม่เคยห่างหาย

ไปไหนไกลและยังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง 

ความผูกพันนั้นกลับยิ่งทวีคูณ

ห้วงเวลาช่วยประติดประต่อภาพที่ได้อยู่ร่วมกันอย่างสมบูรณ์

 เมื่อย้อนกลับไปหวนรำลึกถึงวันที่ล่วงพ้นเหล่านั้น 

    อย่างไรก็ตาม ก็อาจหลงลืมอะไรบางอย่าง !

ทันทีที่ได้หยุดคิดทบทวน

จึงได้เรียนรู้ว่า : เราจะรู้ค่าของสิ่งที่เสียไป

ก็ต่อเมื่อมันไม่มีวันกลับคืนมาได้อีก

เช่นเดียวกันกับร่างกาย

สุขภาพของเรา ทำงานหักโหม เที่ยวดื่มเป็นอาจิณ พักผ่อนไม่เพียงพอ

ไม่ห่วงใย ดูแล ทะนุถนอมสุขภาพของตนเอง

กลับต้องมารักษาตัวอีกทีในวันที่โรคภัยเบียดเบียนแล้วอย่างนั้นหรือ ?

ซึ่งนั่นสายเกินไปเสียแล้ว และนับเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างยิ่ง

ที่ว่าเรานั้นมักจะรู้ว่ามีบางสิ่งอยู่ ก็ต่อเมื่อมันได้หายไปแล้ว

ถึงจะร่ำร้อง โอดครวญ ให้กลับมาก็ไม่เป็นผล

จะมีใครบ้างเล่า ? ลิ้มรสความหมายนี้ได้อย่างแท้จริง เว้นเสียแต่ผู้สูญเสียเอง 

แล้วสิ่งใดบ้างเล่า ? ที่เราได้ทำหล่นหายไปบ้างในช่วงวัยของชีวิตที่ดำเนินมา

เรื่องไหนบ้างเล่า ? สำหรับคำว่า "เสียดาย" ซ้ำซากที่ไม่สิ้นสุด
จากการไม่เห็นคุณค่าและิแน่นอนที่สุด 

สิ่งสำคัญ คนสำคัญ ของรักของหวง กล่องดวงใจ ย่อมมีไม่มากนักหรอก

(ยิ่งโตขึ้นมากเท่าไหร่ ยิ่งมีน้อยลง จนอาจจะไม่มีเลย !)

      หากยังละเลยปล่อยให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีก

ไม่แน่ว่าเขาเหล่านั้น ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย 

ทั้งหมดนี้ผู้เขียนต้องการให้ฉุกคิดสักเล็กน้อยถึงสิ่งเล็ก ๆ ที่สร้างโลกใบนี้

และพึงตระหนักว่าสิ่งสำคัญรอบตัวที่มีสายโยงใยสัมพันธ์กับเรา

วันใด วันหนึ่ง สิ่งหนึ่ง สิ่งใดนั้น ๆ อาจสูญหายได้ 

นั่นย่อมเป็นสัญญาณเตือนที่ดี

อันว่าเรานั้นจะได้เหลียวมองดูข้าง ๆ กาย

ว่ามีสิ่งใดไหนบ้าง อันควรแก่เก็บรักษาไว้ตราบนานเท่านาน

แด่... กัลยาณมิตรร่วมเส้นทางชีวิต 

(ขอบคุณ) หลายชีวิตที่มีส่วนสร้างชีวิตนี้ขึ้น