จงโผบิน...แ้ม้ตึกสูงพังครืนลงกับตาแม้แผ่นฟ้่าทลายลง ณ ตรงหน้าแม้ภูผาขวางกั้นตั้งตระหง่านแม้พายุมรสุมร้ายแรงเข้าถาโถมแม้ลมโหมจะกัดกร่อนใจให้ด้านชาแม้แดดจ้าจะแผดเผาเข้าใบหน้าแม้ดวงตาจะปนเลือดจนเหือดแห้งแม้แรงล้าระรวยอ่อนหายใจรินแม้สองขาทรุดยากจะยกย่ำก้าวข้ามไปแม้หยัดยืนผ่านแสงไฟในโดษดื่นเพียงลำพังจงโบกโบยโจนถลาแม้สุดโพ้นฟ้าตะวันออกไกล.
No comments:
Post a Comment